कथा परिचय: ही क्राईम कथा एका रहस्यमय मृत्यूभोवती फिरते, जिथे सुरुवातीला अपघात समजला गेलेला मृत्यू हळूहळू एका गुंतागुंतीच्या खुनाचे स्वरूप घेतो. तपासादरम्यान पोलिसांना मिळालेल्या धाग्यांमुळे सत्य उलगडत जाते आणि एका अनैतिक नात्याचे धक्कादायक रहस्य समोर येते. शेवटी, कटकारस्थान उघडकीस येऊन गुन्हेगारांना अटक होते. ही कथा विश्वासघात, लालसा आणि न्यायाच्या शोधाची एक उत्कंठावर्धक कहाणी आहे.
निशांत आणि त्याची पत्नी रेवा एका शांतशा वसाहतीत राहात होते. त्यांचा संसार सुखाचा होता, असं बाहेरून पाहणाऱ्यांना वाटायचं. निशांत एका मोठ्या कंपनीत वरिष्ठ अधिकारी होता, तर रेवा गृहिणी होती. त्यांच्यासोबतच त्यांच्या घराच्या वरच्या मजल्यावर निशांतचे आई-वडील आणि त्याचा लहान भाऊ रजत राहात होता.
सगळं सुरळीत सुरू होतं, पण एके दिवशी काळाने वेगळीच दिशा घेतली. रात्रीच्या जेवणानंतर निशांत काही काळ बाहेर फिरायला गेला. तो मोबाइलवर कुणाशी तरी बोलत होता, पण अचानक रस्त्यावर एका अज्ञात वाहनाने त्याला जोरदार धडक दिली. त्याच्या डोक्याला गंभीर मार लागला आणि तो जागीच कोसळला.
जेव्हा रेवा बराच वेळ निशांतला परत येत नसल्याचं पाहिलं, तेव्हा ती त्याला शोधायला बाहेर पडली. काही वेळाने, घराच्या जवळच्या एका कोपऱ्यात अंधारात त्याचा निपचित देह पडलेला आढळला. भयभीत रेव्याने कुटुंबीयांना बोलावले. त्यांनी लगेचच पोलिसांना कळवलं.
पोलीस घटनास्थळी आले, पंचनामा केला आणि शवविच्छेदनासाठी मृतदेह पाठवला. प्राथमिक तपासात अपघाताचा संशय व्यक्त करण्यात आला, आणि अज्ञात वाहनचालकाचा शोध सुरू झाला. शवविच्छेदन अहवालात डोक्यावरच्या गंभीर जखमेने मृत्यू झाल्याचं स्पष्ट झालं.
पण एक विचित्र बाब समोर आली—निशांतच्या दोन्ही पायांच्या बोटांना मोठ्या प्रमाणात खरचटल्याच्या जखमा होत्या. त्या अपघातामुळे झाल्या नव्हत्या, हे स्पष्ट होतं. पोलिसांसाठी ही बाब अनाकलनीय होती.
पोलीस तपासात आणखी एक धक्कादायक माहिती समोर आली—निशांतने अपघात होण्याच्या काही वेळ आधी कोणालाही कॉल केला नव्हता. मग तो बाहेर निघताना कुणाशी बोलत होता?
रेवा हाच त्याला अखेरचा पाहणारा व्यक्ती होती, त्यामुळे तिच्या जबाबावरून पोलिसांनी तपासाची दिशा बदलली. त्याच वेळी, निशांतच्या मोठ्या विमा रकमेच्या प्रकरणावरून त्याच्या कुटुंबीयांना संशय आला. मात्र त्यांच्या आर्थिक परिस्थिती भक्कम असल्याने, हा शक्यता फेटाळण्यात आली.
अचानक, काही दिवसांनी निशांतच्या आई-वडिलांनी पोलिसांत एक तक्रार दाखल केली—त्यांचा मुलगा अपघातात मेला नसून त्याचा खून झाला होता आणि त्याच्या मृत्यूसाठी रेवा जबाबदार होती.
रेव्याच्या मोबाइल रेकॉर्ड्सची चौकशी केल्यावर पोलिसांना एक महत्त्वाचा धागा सापडला. निशांतच्या मृत्याच्या दिवशी रेव्याने एका ठराविक क्रमांकावर वारंवार फोन केले होते. त्या क्रमांकावर संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला असता, तो बंद होता.
हे देखील वाचा: Children’s story 7/ बालकथा: गौरंगमुळे अजयला मिळाला धडा
पोलीस अधिक संशयित झाले. त्यांनी रेवा ताब्यात घेऊन विचारपूस सुरू केली. सुरुवातीला तिने उडवाउडवीची उत्तरं दिली, पण जेव्हा त्या मोबाइल क्रमांकाबाबत विचारलं गेलं, तेव्हा ती गोंधळली. शेवटी, तिने सांगितलं की तो क्रमांक तिच्या जुन्या मित्र अक्षयचा होता.
पोलिसांनी तांत्रिक तपासाच्या आधारे अक्षयचा शोध घेतला आणि त्याला ताब्यात घेतलं.
अखेर, अक्षयच्या चौकशीत धक्कादायक सत्य बाहेर आलं.
रेवा आणि अक्षयचे अनैतिक संबंध होते. निशांत कामानिमित्त बाहेर गेला की, अक्षय तिच्या घरी येत असे. काही दिवसांनी निशांतला याचा संशय आला. त्याने रेवालाच या संदर्भात जाब विचारला, पण तिने ते नाकारलं.
एकदा निशांत अचानक घरी परत आला आणि त्याने अक्षयला पकडलं. त्या घटनेनंतर, रेवा आणि अक्षयमध्ये भीती निर्माण झाली. त्यांनी निशांतला कायमचा संपवायचं ठरवलं.
त्या रात्री, निशांत जेव्हा झोपला होता, तेव्हा अक्षय घरात शिरला. त्याने निशांतच्या डोक्यावर वजनदार हत्याराने वार केला. निशांत जागेवरच गतप्राण झाला.
हे देखील वाचा: वाचा छान छान गोष्टी 6: …आणि चीनू आईला बिलगली:
गुन्ह्याचा पुरावा नष्ट करण्यासाठी, दोघांनी त्याचा मृतदेह दुचाकीवर टाकून काही अंतरावर नेऊन फेकला. पण त्या वेळी, निशांतचा मृतदेह ओढला जात असताना त्याच्या पायाचे बोट जमिनीवर घासत होते. त्यामुळेच त्याच्या पायांना जखमा झाल्या होत्या.
पोलिसांनी मिळवलेल्या पुराव्यांनुसार, त्यांनी रेवा आणि अक्षयला अटक केली. दोघांनी गुन्ह्याची कबुली दिली.
निशांतवर प्रेमाचा मुखवटा ठेवून, त्याच्या विश्वासाचा गळा घालणाऱ्या रेवालाच शेवटी न्यायालयाच्या कठोर निर्णयाला सामोरे जावे लागले. अक्षयलाही जन्मठेपेची शिक्षा ठोठावली गेली.
गावात या घटनेची खूप चर्चा झाली. विश्वासघात, लालसा आणि कट यांच्या छायेत अडकलेल्या या रहस्याने अनेकांना हादरवून टाकलं. निशांतच्या मृत्यूने उघड झालेल्या या गूढ सत्याने लोकांच्या मनात एकच प्रश्न निर्माण केला—
“सत्य नेहमी उघड होतं, पण ते ओळखायला किती उशीर झालेला असतो?”
– मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत जि. सांगली