मुंबईच्या साकीनाका परिसरात गणेशप्रसाद वर्मा आपल्या पत्नी आणि तीन मुलांसह राहात होते. त्यांचा व्यवसाय लहानसा होता—चामडी चपलांचा कच्चा माल तयार करण्याचा. फार मोठा पसारा नसला तरी त्यांच्या संसारासाठी पुरेसा होता. त्यांची मोठी मुलगी प्रियंका (१२ वर्षे), मधली अनुकुमारी (१० वर्षे) आणि धाकटा राहुल (८ वर्षे) यांच्यावर त्यांनी प्रेमाने संस्कार केले होते. राहुल अतिशय चंचल, आनंदी स्वभावाचा मुलगा होता. त्यामुळे शेजारच्या घरांमध्येही त्याची ओळख होती.
तो दिवस अगदी नेहमीसारखाच सुरू झाला. संध्याकाळी चार-साडेचारच्या सुमारास राहुल खेळण्यासाठी घराबाहेर पडला. पण सायंकाळ उलटून गेली तरी तो परतला नाही. सात वाजता गणेशप्रसाद घरी आले, आणि त्यांनी पत्नी संगीतादेवींना रडताना पाहिले.
“राहुल घरी आलाय का?” त्यांनी विचारताच संगीतादेवींना अश्रू अनावर झाले.
“तो अजून घरी आलेलाच नाही!”
गणेशप्रसाद क्षणभर हादरले. राहुल लपाछपी खेळण्यात पटाईत होता, पण तो इतका वेळ न परतणे हे नवलाचे होते. लगेचच त्यांनी घराजवळच्या गल्लीबोळात शोध घेतला. शेजाऱ्यांकडे विचारपूस केली. काहींनी राहुल दुपारच्या सुमारास खेळताना पाहिल्याचे सांगितले, पण त्यानंतर तो कुठे गेला, याची कोणालाच कल्पना नव्हती.
रात्र होत आली, तरी राहुलचा पत्ता लागत नव्हता. अखेर हताश होऊन गणेशप्रसादांनी साकीनाका पोलीस ठाणे गाठले.
हे देखील वाचा: Children’s story 7/ बालकथा: गौरंगमुळे अजयला मिळाला धडा
पोलीस तात्काळ सतर्क झाले. त्यांनी परिसरातील सर्व ठाण्यांना राहुलचा फोटो पाठवला. शेजारीपाजारी, मित्रमंडळी आणि खेळाच्या मैदानातील मुलांशी चौकशी करण्यात आली. पण काहीच हाताला लागले नाही.
दोन दिवस उलटून गेले. घरात शोककळा पसरली होती. संगीतादेवींनी अन्न-पाणी सोडले होते, प्रियंका आणि अनुकुमारी आईला बिलगून रडत होत्या. गणेशप्रसाद मात्र अजूनही धीराने पोलिसांच्या संपर्कात होते.
तिसऱ्या दिवशी अचानक गणेशप्रसादांच्या फोनवर एका परिचिताचा कॉल आला. तो त्यांच्याच कारखान्यात काम करणाऱ्या भरत भिसेचा होता.
“साहेब, आई आजारी आहे… मला तात्काळ गावी जावं लागेल,” तो म्हणाला.
गणेशप्रसाद थोडेसे गोंधळले. “आता? अचानक?”
“होय साहेब, तिला गंभीर त्रास होतोय…”
गणेशप्रसादांनी परवानगी दिली, पण त्यांच्या मनात काहीतरी खटकत राहिले. भरतच्या सोबत महेश शर्माही निघून गेला होता.
त्या रात्रीच त्यांच्या शेजारी राहणाऱ्या एका महिलेने एक धक्कादायक माहिती दिली.
“गणेशभाई, मी त्या दिवशी पाहिलं होतं… भरतने राहुलला खेळायला बोलावलं आणि तो त्याच्यासोबत गेला!”
हे ऐकताच गणेशप्रसाद स्तब्ध झाले. राहुलच्या गायब होण्याच्या वेळेच्या सुमारास भरत त्याच्यासोबत होता! मग त्याने हे आधी का सांगितले नाही? आणि आता तो अचानक गावी का निघून गेला?
गणेशप्रसादांनी लगेचच ही माहिती पोलिसांना दिली.
तपास अधिक गतीने सुरू झाला. पोलिसांनी भरत आणि महेशचा पत्ता शोधण्याचा प्रयत्न केला, पण ते ऐरोलीमधील त्यांच्या खोलीतही नव्हते.
२२ फेब्रुवारी रोजी एका गुप्त माहितीदाराकडून पोलिसांना कळले की महेश शर्मा दुसऱ्या दिवशी बिहारला पळून जाणार आहे.
सकाळीच पोलिसांनी कुर्ला टर्मिनसला सापळा रचला. गणेशप्रसादही सोबत होते. तिकीट खिडकीजवळ उभ्या असलेल्या महेशला पाहताच पोलिसांनी त्याला ताब्यात घेतले.
“मला काही माहित नाही!” महेश ओरडत होता. पण पोलिसांनी अधिक चौकशी केली.
पोलिसांनी विचारल्यावर महेशने सांगितले, “राहुलला भरतने फूस लावली होती. मी फक्त त्याला एका ठिकाणी पोहोचवले.”
“भरत कुठे आहे?”
“ठाण्यात एका गुप्त ठिकाणी लपला आहे,” महेशने सांगितले.
आता पोलिसांनी ठाण्यात एका बंद खोलीची तपासणी केली. खोली बंद होती. दरवाजा तोडल्यावर भरत एका कोपऱ्यात बसलेला सापडला. त्याच्या समोर एक मोठी बॅग ठेवलेली होती.
“राहुल कुठे आहे?” पोलिसांनी जोरदार विचारले.
भरत काहीच बोलत नव्हता. पण अखेर मार खाताच त्याने कबुली दिली.
“मी त्याला एका ठिकाणी ठेवलं आहे… तो जिवंत आहे!”
पोलिसांनी तातडीने भरतने सांगितलेल्या पत्त्यावर धाव घेतली. तो एक बंद पडलेला गोदाम होता. दरवाजावर मोठी जड कडी होती.
“राहुल! राहुल!” गणेशप्रसाद ओरडले.
कोणताही प्रतिसाद नव्हता.
शेवटी पोलिसांनी जबरदस्तीने दरवाजा तोडला आणि आत प्रवेश केला. आत अंधार पसरलेला होता. एका कोपऱ्यात राहुल बसला होता. त्याचे हात-पाय बांधलेले होते. तो प्रचंड अशक्त दिसत होता.
“राहुल!”
गणेशप्रसाद धावत जाऊन त्याला मिठी मारली. त्याने हळूहळू डोळे उघडले.
“बाबा…”
त्याचे अशक्त शब्द ऐकताच गणेशप्रसादांच्या डोळ्यात अश्रू उभे राहिले. पोलिसांनी त्याला लगेचच पाणी आणि अन्न दिले.
राहुल सुखरूप घरी परतला. त्याला पाहून संगीतादेवींच्या डोळ्यात आनंदाश्रू तरळले. प्रियंका आणि अनुकुमारीने त्याला गच्च मिठी मारली.
भरत आणि महेशला अटक झाली. पोलिसांनी त्यांच्याविरुद्ध गुन्हा दाखल केला. भरतने एका गुन्हेगारी टोळीच्या सांगण्यावरून राहुलचे अपहरण केले होते. पण प्रसंग ओढवला आणि तो पुरता गोंधळला होता.
त्या रात्री पहिल्यांदाच वर्मा कुटुंब शांत झोपले… कारण त्यांचा राहुल त्यांच्यात परतला होता! (Crime Story)